چرا فیزیوتراپی بعد از سکته مغزی ضرورت دارد؟

فیزیوتراپی بعد از سکته مغزی به دلایل زیر مهم است: انعطاف‌پذیری سیستم عصبی بعد از سکته هدایت شده و کنترل شده نیست. فیزیوتراپیست خاصیت انعطاف‌پذیری (نروپلاستیسیتی) سیستم عصبی بعد از آسیب را در جهت صحیح هدایت می‌کند. در زمان‌های اولیه آسیب (به ویژه شش ماه اول)، نروپلاستیسیتی بیشتر است. فیزیوتراپیست باعث بهبود انعطاف‌پذیری در مفاصل (جهت جلوگیری از کوتاهی‌های عضلانی و خشکی مفاصل به علت بی‌حرکتی) براساس اصول علمی می‌گردد. درمان فیزیوتراپی براساس ارزیابی‌های اولیه و مجدد بیماران صورت می‌گیرد. از نظر یک فیزیوتراپیست هر بیمار سکته مغزی منحصر به فرد بوده و به درمان خاص خود نیاز دارد. فیزیوتراپیست به دلیل آگاهی از آناتومی عضلات اندام‌های فوقانی، تحتانی و تنه نقش مهمی در تنظیم یک برنامه درمانی موثر دارد. ارزیابی قدرت عضلات اندام‌ها به صورت فعال، به فیزیوتراپیست این امکان را می‌دهد که با توجه به وضعیت بیمار، او را از یک سطح پایین‌تر به یک سطح بالاتر ارتقاء دهد. فیزیوتراپیست به دلیل آشنایی با علم نوروآناتومی، نوروفیزیولوژی و علوم اعصاب با دیدگاه علم کنترل حرکتی (Motor Control) به بیمار می‌نگرد. علم کنترل حرکتی علاوه بر سیستم عضلانی، اهمیت ویژه‌ای برای سیستم عصبی درنظر می‌گیرد. فیزیوتراپیست موفق، برنامه اصلی خود را با توجه به وضعیت بیمار بر آموزش‌های حرکتی و تمرینات متمرکز می‌کند. سطح تمرینات با پیشرفت بیمار گسترده‌تر می‌شود. فیزیوتراپیست با شناختی که از کل مفاصل بدن و نوروفیزیولوژی دارد، وضعیت‌های صحیح ایستادن و راه رفتن را به بیمار و همراهان او آموزش می‌دهد. چرا که آموزش‌های غلط منجر به الگوهای حرکتی ناصحیح می‌گردد و در نهایت باعث اختلال در میزان بهبودی و کیفیت آن می‌شود. فیزیوتراپیست‌ها با تجربه‌ای که در درمان بیماران سکته مغزی دارند، نحوه انجام تمرینات عملکردی را با توجه به شرایط بیمار به او آموزش می‌دهند. تمرینات عملکردی باعث به کارگیری مفاصل بیشتری در یک عمل خاص می‌گردد و به تدریج با پیشرفت بیمار، سرعت تمرین و سطح آن افزایش می‌یابد. با توجه به این که در بسیاری از موارد ترمیم و بازسازی مغزی بعد از تروما و آسیب عروقی، از یک الگوی هدفمند پیروی نمی‌کند و گاها با ایجاد پدیده‌ای بنام اسپاستیسیتی (Spasticity) الگوهای غلطی را در اندام‌ها ایجاد می‌کند، فیزیوتراپیست با آگاهی از این مسئله از همان ابتدای درمان تا حد زیادی این حالت نامناسب را کنترل می‌کند. تنظیم یک برنامه منظم جهت افزایش هماهنگی (Coordination) و تعادل (Balance) میان گروه‌های عضلانی در وضعیت‌های مختلف که با توجه به شرایط و پیشرفت بیمار تغییر می‌یابد. تاکید بر ایجاد حرکات ارادی و افزایش سرعت عمل همراه با حداکثر دقت است.  گسترش حرکات ارادی ازطریق تحریکات کلامی-بینایی و تفسیر حرکت قبل از انجام آن مهم است. ایجاد انگیزه لازم و افزایش اعتماد به نفس از طریق تشویق با تحریک سیستم‌های هیجانی مغز مدنظر است.